onhoorbaar
het mannetje van
de tijd poetst met
ijverige preciesie
de minuten uit
we kruipen door
het oog van de naald
met man en macht
kijken we weg zo
weids mogelijk weg
langs het witte spoor
van kiezelstenen zien we
het zonovergoten kind
het neemt ons bij
de hand naar
het stromende water
op die helverlichte
dag leggen we
de maskers af
de tijd valt
onhoorbaar stil
Geplaatst in de categorie: afscheid