Netgedichten over milieu

netgedicht (nr. 133):

Gods slaaptherapie

Ik tuurde gisternacht
vanaf mijn stee
de diepte in naar het wel en wee.

Ik raad gevloek niet aan,
maar snap nu dat het fijn is
om je af en toe te laten gaan.

Ik wond me op over dat gekloot op aarde
en het duurde godverdommes
eer dat ik bedaarde.

De mens raakt dan wel aangekleed,
maar wordt ook meer en meer proleet
en ik acht hem inmiddels minder dan de apen.

Ik lag er almaar wakker van; de kaalslag is infaam,
maar door dat ijdel gebruik van eigen naam
kan ik eindelijk weer eens lekker slapen.