Netgedichten

netgedicht (nr. 60.747):

En schaduw ik

ik lijk langzaam
te vervagen
niet meer
in staat om
de lasten van
dagen te dragen

begroet nog
altijd het
opkomen van zon
laat me raken
door zijn warme
koesterende stralen

maar als wij
samen schijnen
is hij het licht
en schaduw ik
in dat decor
het kleine mijne

ik ben geen schim
uit vroeger tijden
die donker geeft
omdat hijzelf
in het verleden te
weinig heeft geleefd

accentueer wel
met een lach de
verrassende momenten
van gezamenlijk plezier
waarin het licht van
hemel weer heel even kiert