Voorbij die mooie zomer

Fier stond ik in mijn helderheid
een zomer lang te staren aan de hemel
getekend met een eenzaam venijn
om jouw gevluchte lichaam te warmen
met de zonnegloed van mijn schijn

jij keerde jouw vermoeide lijf
naar links en liep naar de rivier
om je in afzondering te wenden
tot de kikkers die daar sliepen
de prinsessen die er riepen

hongerige ziel,
je voelde je niet alleen
zolang mijn warme licht
daar aan de hemel scheen

je dronk voorzichtig
het zoete water
uit de rivier
in een land
niet ver van hier

herinneringen aan een verwoest verleden
borrelden op in jouw menselijke hart

tragisch scheen ik mijn licht
over jouw beladen gebeden
jij draaide jouw vermoeide lijf
naar rechts en liep naar de boom

en je dacht: dit is geen droom
want ik bleef schijnen in mijn helderheid
al was de zomer inmiddels verleden tijd.

... De ik persoon in het gedicht is de zon. ...

zon herfst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 137