Netgedichten

1943

netgedicht (nr. 60.826):

Lucide

Struikelend sleep ik door kwade dromen
onverklaarbare mist naar een nieuwe tijd
van dode bomen en versteende mensen
binnenin een fossielen bos

onverklaarbaar sla ik glasgordijnen open
van motregen, dat viel in de ochtend
voor mijn gevoel alreeds expres gesloten
tussen mens en de natuur

binnen het eeuwigdurende gedruis
blijf ik abrupt hangen aan lage grijptakken
waarin mijn woeste haren verstrengelen:
o, Absalom mijn zoon

verbaas mij dat het gordijn zo simpel is
te openen, als de wil zich niet meer toont
in logisch denken, dan kun je ook geen
bergen meer verzetten!