Netgedichten

netgedicht (nr. 60.845):

Halmen

Halmen
zijn wij
waaien mee
met elke bries, wind

M'n kind,
we zijn halmen
op de scheiding
van water en land

Waar onze voeten
sporen achterlaten
soms alleen
van het (te)lang staan

Stilstaan
aan de oever
aan de waterkant
zonder te bewegen

Niet te weten
wat te doen
de daadkracht
uit ons lijf gestroomd

We hebben
ons leven
'voordroomd'
niet.....een stilleven

We zijn
als halmen
m'n kind
't mag voor even.