Netgedichten

netgedicht (nr. 60.847):

Bronst

De zon draalt laag
stralen breken in het loof
tot gouden twinkelingen
dansend op een vleugje wind
namiddag leunt zwoel tegen de avond

glooiend rust de heide in haar purperen pracht
tot onverwacht de stilte scheurt
door ‘t burlen van een edelhert
de lokroep troont bronstige hinden
voor de toekomst naderbij

en als het woud in mijmer zwijgt
het zomerlicht de dag verlaat
draagt avondrood het najaar traag
over de nevelige velden