Netgedichten over planten

netgedicht (nr. 86):

Tintinnabula's in varianten.

Kijk, naast die kei,
die zwarte rots uit de oertijd,
ruik, er geurt daar akelei zo geestrijk.

Haar blauw bereikt mijn oor als klare klank.
's Morgens staren haar stengels
naar de Ossenhoeder die verbleekt.

Het klaart op in mijn hart,
een serene open plek,
door eik en els omzoomd.

Geestrijk geuren de klokjes, bij een kei
tijdens het Carboon bezegeld, oeverloze
tijd waarin demonen nog kloofden.

Blije akelei bezingt de kosmos, zó vér wég.
Beige nuanceert het blauw, een tint die ons laat
dromen, we keren al terug naar onze sterren.

Er verschijnt een rondte in mijn geest,
leeg, zo zonder woorden. Breder, sereen!
Waar de uil drietonig oehoet. Met diepe klank!