Maatje te klein
In de bloeiende tuin had hij even moeten huilen
toen zijn vrouw vertelde dat hun lievelingsdichter
al een week zo dood als een pier was. Ik stop met
schrijven had hij gedacht. Wat heeft het voor zin.
Even. Want toen de zwoele avond kwam, met pootje
baden in de zee – het levende water dat zijn voeten
waste, streelde, beminde - het deinende, meegaande
lijf dat hem moeiteloos overhaalde, verleidde
was hij al weer naarstig aan het zoeken naar de
juiste woorden bij deze ervaring. Dat de treurigheid
om de dood van K. een maatje te klein was
in verhouding tot het mysterie van de zomerdag.
Geplaatst in de categorie: natuur