door eigen ogen
ik zou bijna willen dichten over
deze dag die in het nat van dit seizoen
dan toch de mooiste kleuren laat schijnen
in een schimp waar mijn moed verslonken
is tot in de weke grond waarin het graf
transparant staat te waken op ontginning
van bedrog die diep in dit leven is gelegen
getijden maken slachtoffers, het verhaalt de waarheid
als een vertelsel van vele beschouwingen, de wereld
draaft naar het eind en ik galoppeer in het verleden
waar mijn beeltenis nog in de schaduw van dit moment
met spijt door mijn eigen ogen wordt vermeden
plots legt mijn lief het hoofd te ruste op mijn arm
ze beweegt op het wiegen van mijn hart, dan
zie ik in de golven van haar haar dat ook zij
de herfst al bij zich draagt
Geplaatst in de categorie: natuur