Netgedichten over pesten

netgedicht (nr. 61):

Mist

En dan is er mist
je ziet
nog net een hand
voor ogen

Mist kent
geen mededogen
het komt plots
je mist zicht

Duur komt
het je te staan
als 'witte wieven'
je de weg versperren

Geen enkel gedicht
mantra noch wachtwoord
doet hen wijken
ze blijven-hologig-naar je kijken

Gesluierd, gehuld
in witte gewaden
ze wenken, reiken
naar je handen, armen

Ze kennen
geen erbarmen
hebben het
op jou gemunt

Ze willen je
niet verwarmen
hun kille ogen
zonder mededogen

Je had
beter niet
over deze landweg
met wetering gekund.