Netgedichten

netgedicht (nr. 61.377):

weduwnaar

ik wil je niet missen
waar de zee het strand verlaat
de duinen mij het zicht ontnemen
in de ontreddering die mij verstaat

ik zie jou nog in de golven
waar de branding mijn lippen
hebben gekust en het opspattend
schuim de liefde tussen ons verstond

toch mis ik jou, ik mis je in de nevel
terwijl ik met de hond jouw silhouet ontwaar
tussen de vele mensen die aangelijnd
het leven eens zullen verlaten

bij het ontwaken ligt het laken koud
aan die kant van jou, ik durf het niet
te raken want mijn hand spreekt de nachten
die ik heb gehuild terwijl de kraters op mijn

huid zich vullen met het zoute water uit mijn ogen

lief, het zwijgen vult de ruimte nu woorden
er niet meer toe doen en het hart nog enkel
slaat daar ik bang ben, dat eens de herinnering
aan jou als een schip vergaat en de diepte

oneindig mijn lot in de jouwe zal laten verzinken