Maria
Ik weet haar
doodgewoon
een overvolle tram in Amsterdam
het Damrak waar mijn oma kwam
met hoed, zo statig
toen nog geen verkeer
en nu
ze is er weer
in andere gedaante straalt ze
door generaties van weleer
behoedt zij zonder het te weten
zonder naam, zonder te heten
de reiziger naar wat
ik weet niet, maar wel dat
ze is
die geboorte geeft
vrouwelijke herrijzenis
... Van mijn oma, Grietje Allijn-Vogelvang (1894-1994) , bestaat er een foto, gearmd met opa, in haar zondagse kleding met hoed op, op de Dam. Toen nog een plek met alleen paard en wagen.
25/11/2016 ontmoette ik in de overvolle tram een vrouw. Ze stapte in bij de Dam en kwam naast me zitten. Ze zag er uit als 75. Slank, spijkerbroek. Plat Amsterdams accent. Ze bleek 94 jaar te zijn.
Wat ze vertelde:
‘Ik heb een paar jaar voor mijn man gezorgd, hij is overleden twee jaar geleden. Hij was heel moeilijk. Dat kwam omdat hij zoveel pijn had. Mijn kinderen zeiden: mam je moet niet zo over je laten lopen.
Maar ik deed het graag voor hem. Weet je, hij was nooit een moeilijke man geweest. Het kwam door de pijn. En ik kon het aan. ‘
Vooral dat laatste zinnetje ‘ik kon het aan’. Geen spoortje zelfbeklag. De vrolijke lichtheid van haar woorden en haar uiterlijk. Als ik een Mariabeeld in mijn kamer zou hebben, dan zou het met haar gestalte zijn.
Niet het devote, zoete. Maar het beeld van de levenslust die niet nadrukkelijk is. Die zonder oordeel is. ...
Geplaatst in de categorie: kerstmis