Netgedichten

netgedicht (nr. 61.787):

rimpelige koffers

het blijkt gestoeld in de
zetel die het leven draagt, kussens
rijp van oud de leuningen
geschaafd in het rijk van heden

vier poten aan de vloer raken
de aarde die eeuwig zwiert langs
obstakels die het stenend licht
aan het roer hebben gemeerd

de zitting tam doch stroef knarst de
tijd afwezig van een eigen zelf, erbarmen
draagt het stof dat menig moment
kan verfilmen in een glimlach

die zich telkens verreist in rimpelige
koffers op weg naar een zwijgend verlangen