Netgedichten over heelal

netgedicht (nr. 227):

Zoon van Icarus

Wat is de wereld toch licht
als het donker is verdreven
langzaam de trap bestijgend
die de aarde beneden laat
de zongele hemel naderbij
fel knipperend in de ogen

Alleen is daar helaas
nu echt de laatste tree
de keuze is afdalen
of toch verder

Aarzelend wacht hij de komst
van de avond van de nacht
tot de eerste langs zal komen

Springend de staart grijpend
van die vallende ster
lijkt een nieuwe
Icarus geboren