Netgedichten

netgedicht (nr. 62.302):

Onnodige angst

Regelmatig besluipt mij de angst
dat ik je nooit meer,
zoals ik mezelf ook ooit
nooit meer...
maar waarom vraag ik me af
want uit niets kwam jij
uit niets kwam ik,
ontwaakten wij,
vervolmaakten,
waarom dan bang
voor het niet meer zijn als ooit.

Voor verandering, kentering?
Alles kenterde naar hoe het nu,
dat goed,
naar een jou en mij
naar een allemaal en dit alles

en weer
naar een voorjaar.

Schrijver: Ralameimaar, 13 maart 2017

Geplaatst in de categorie: mystiek

mystiek

3.2 met 4 stemmen

223

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:: kerima ellouise
Datum:: 16 maart 2017; lente laat alles weer ontluiken na een periode van verstilling. Een ritme dat telkens voor verandering zorgt met nieuwe scheutjes...ook in het 'samen'. Mooi gedicht!

Naam:: Evert de Boer
Datum:: 15 maart 2017; Het beeld wat je oproept doet denken aan een meanderende rivier.
Bij iedere bocht of lus verandert er iets maar onvermijdelijk gaan we mee met de stroom.
Is het daarom dat de seizoenen terugkomen?

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 14 maart 2017; Soms hebben we al angst nog voor... Maar toch weer een draai
naar de lente... Mooi gedicht, er blijft iets te raden.

Geef je reactie op deze inzending: