inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 62.348):

Dat wat ons aan de ziel verbindt

Halverwege het strand onder
De wijde hemel blijft zij staan
En peinst als uit marmer
Gehouwen naar het water

Alleen de maan zwemt nog
In rollende golven: verstomd
In haar vertrouwen wie zal om pijn
In borst van een dichter rouwen

Waar golft het graan en kraait de haan
Kukelt een hemelse vonk in de harten
Boven dat wat verlaagt opgejut door 't

Donker gevoel wanneer wordt het
Dwaallicht gedoofd bloost het hoofd en tintelt
Frisse zeelucht temidden van bloemen.


Zie ook: http://freeartandbeauty.exto.nl

Schrijver: Elize Augustinus, 19 maart 2017


Geplaatst in de categorie: psychologie

5.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 182

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Walter Tack
Datum:
19 juli 2017
Prachtig als een bloemenzee!
Naam:
Marije Hendrikx
Datum:
13 juli 2017
Een gedicht, mij uit het hart gegrepen en dan ook nog mooi geschreven..
Naam:
Hilly Nicolay
Datum:
22 maart 2017
Bijzonder gedicht, heel mooi geschreven.
Naam:
kerima ellouise
Datum:
20 maart 2017
vragen, vragen, vragen die over golven naar de einder rollen ...Heel mooi!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)