Dat wat ons aan de ziel verbindt
Halverwege het strand onder
De wijde hemel blijft zij staan
En peinst als uit marmer
Gehouwen naar het water
Alleen de maan zwemt nog
In rollende golven: verstomd
In haar vertrouwen wie zal om pijn
In borst van een dichter rouwen
Waar golft het graan en kraait de haan
Kukelt een hemelse vonk in de harten
Boven dat wat verlaagt opgejut door 't
Donker gevoel wanneer wordt het
Dwaallicht gedoofd bloost het hoofd en tintelt
Frisse zeelucht temidden van bloemen.
Zie ook: http://freeartandbeauty.exto.nl
Schrijver: Elize Augustinus, 19 maart 2017
Geplaatst in de categorie: psychologie