graniet
grenzen liggen als kadavers
in de leegte van zijn verwrongen denken
als verdwenen boven een vruchteloze vlakte
waar noch huis, noch haard een kans krijgt
om te overleven
alleen hij profileert zijn dag; gulzig en onuitputtelijk
als vraag en antwoord
tegelijk
als een handtekening waarin -wij-
in de ik-vorm
geschreven wordt
enkel een vlinder hoort de stilte;
verder en vager
desolaat, de aarde langzaam
weg
Geplaatst in de categorie: psychologie
zeer mooi Kerima