inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 62.518):

graniet

grenzen liggen als kadavers
in de leegte van zijn verwrongen denken

als verdwenen boven een vruchteloze vlakte
waar noch huis, noch haard een kans krijgt
om te overleven

alleen hij profileert zijn dag; gulzig en onuitputtelijk
als vraag en antwoord
tegelijk

als een handtekening waarin -wij-
in de ik-vorm
geschreven wordt

enkel een vlinder hoort de stilte;
verder en vager

desolaat, de aarde langzaam
weg

Schrijver: kerima ellouise, 7 april 2017


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.0 met 9 stemmen aantal keer bekeken 192

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Naam:
Dianah
Datum:
1 mei 2017
Schitterend!!
Naam:
Annejan Kuperus
Datum:
17 april 2017
Hoe diepzinnig verwoord jij in jouw GRANIET het contrast tussen 'zijn' en 'niet meer zijn'...! De hardheid van graniet ten opzichte van de kwetsbaarheid van onze nog immer mooie planeet...
Naam:
Hilly Nicolay
Datum:
9 april 2017
Weemoedig, troost daar waar de vlinder zijn vleugels spreid...toch wel. Schitterend verwoord Kerima.
Naam:
Inte Feelders
Datum:
8 april 2017
Weg van daar waar het leven raakt ... prachtig gedicht, Kerima !
Naam:
Guy Aarts
Datum:
8 april 2017
Een gedicht dat hardhout snijdt. Gelukkig is er de balsemende zachtheid van vlindervleugels. Open deuren en ramen zodat hij binnen kan. Moge hij troost en liefde brengen, Kerima.
Naam:
ww
Datum:
8 april 2017
de vlinder schreef...en wij lazen...
Naam:
switi lobi
Datum:
7 april 2017
Het kruipt naar binnen, dit... deed dat ook maar bij hem
Naam:
jonhy donovan
Datum:
7 april 2017
wonder boven wonder bestaat er nog vrede ook!
zeer mooi Kerima

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)