Netgedichten over toneel

netgedicht (nr. 76):

Lyrische loftuitingen

mijn gedachten
dwalen af
terwijl wij wachten

jij op een stoel
en zonder tekst
alleen je ogen spreken

ik een blanco blad
omdat woorden hun
geboorte nog niet weten

een kaal decor maar
de reacties van jouw gezicht
worden strak uitgelicht

het openingsapplaus
werpt meteen zijn
schaduw op de eerste scene

ik start mijn monoloog
recht uit het hart als een
tsunami van liefde

jou overrompelend
met zachte koesteringen
en lyrische loftuitingen

in dialoog oog jij
terughoudend en verbaasd
over mijn emotionele haast

publiek vergetend branden
wij woordloze liefde blussen
elkaar voor het doek gevallen is