Netgedichten

netgedicht (nr. 62.660):

Spiegel van de nacht

de grove vezels
op de rug van het tapijt
zijn gemaakt op het
trotseren van de eeuwigheid

in grijze stof
verbinden zij hun
schoonheid met de aarde in
het dragen van de werkelijkheid

tijd en plaats
bepalen in grote lijnen
het weefpatroon dat opgevuld
wordt met persoonlijke structuren

in voortborduren
zien we ogen en de lach uit
het leven van mensen die werken
en slapen in de spiegel van de nacht

maar ook de mooiste
garens rafelen op den duur
omdat zon en licht contrasten doen
verschieten met hun intense vuur

nog glinsteren wat
onderhuidse beelden in
het lang schijnend avondrood
versleten in het aanschijn van de dood