diffuus
deze morgen,
het is nog vroeg,
eerder dan andere dagen
is daar een engel
die naar licht komt vragen;
of ik voor haar
het aardse kan verklaren
ik breng haar vurig verlangen
in een tijdrovende stilte tot bedaren
immers zulk een wezen die dat wenst
is veelal de weg kwijt,
heeft de zin laten varen
ik kijk haar in de ogen
en zie ze voorbij mij staren,
pak haar bij de hand
(dat kan alleen in het verstand)
en leidt haar naar het raam,
open het venster en zeg
zie, wil je daar vertoeven
mensen, die daar, bij de muur
kijken niet ver door de mist
voelen niet meer zo diep als voorheen
proeven niet de smaken uit het verleden
mag het ook niet even,
voor korte duur, zegt ze
ga maar, knik ik en zij, die engel,
wordt plots een stoffige steen
gevoegd in het huis van het leven;
wij hebben nu hetzelfde licht gemeen
waarin het vergankelijk paard wordt bereden
en zuchten zijn om na te streven ik sluit het raam
en voor zover ik dat in mij heb
ervaar ik medeleven;
ze heeft haar droom met stuifzand gevuld
het is haar vrije keus, de mens eigen,
zo wordt dat door de wijzen geduid
en vertoeft voortaan niet meer in het eeuwige
doch is nu, gelijk ieder, met dag en nacht omhuld
Zie ook: https://www.youtube.com/user/dreyfsandtzuschlamm1
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 3 juni 2017
Geplaatst in de categorie: mystiek