inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 63.095):

mijn eigen stilte

je leeft in mij
en sust mijn kreten
duizend malen stiller
dan 't verlopen tij, neergeveld
door 't verleden

het water en later
de wind en het zee-licht kind

wanneer zijn ze omsloten
door het zilte schuim verstoten

en wanneer is alles zo gebleven
de wonde die 'k voel kloppen en
het levenslange vrezen

ze leeft in mij
bij eb en vloed

wat wil ik nog meer
dan bij 'd ondergaande zon
omhullend te genezen

... voor ingesproken versie, zie link ...


Zie ook: https://youtu.be/Ctd4g985dcY

Schrijver: kerima ellouise, 13 juni 2017


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.0 met 20 stemmen aantal keer bekeken 395

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Naam:
Guy Aarts
Datum:
19 juni 2017
Een helende, rust brengende zee. Dit schitterend inspirerend gedicht zag er het licht. Prachtig, Kerima!
Naam:
Dianah
Datum:
17 juni 2017
Wat een prachtig gedicht!!
Naam:
Inte Feelders
Datum:
16 juni 2017
Prachtgedicht, Kerima !
Naam:
kornelis
Datum:
16 juni 2017
wat ik over je gedicht wil zeggen moet ik nog voelen of aanraken,
later wellicht
Naam:
Hilly Nicolay
Datum:
15 juni 2017
Het zee-licht kind vindt de stilte. Een genezende zon aan de kim.
Nee, niet meer vrezen. Wat een mooi gedicht Kerima.
Ook de ingesproken versie, geweldig!
Naam:
jonhy donovan
Datum:
14 juni 2017
zeer prachtig gedicht!
Naam:
Hanny van Alphen
Datum:
13 juni 2017
Een heel mooi gedicht Kerima, Het binnenrijm en subtiele eindrijm spreken mij erg aan.
Slechts een kleine opmerking wat betreft het woordje "neergeveld". Juister zou volgens mij zijn: "geveld".
Naam:
julius dreyfsandt zu schlamm
Datum:
13 juni 2017
heel mooi

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)