mijn eigen stilte
je leeft in mij
en sust mijn kreten
duizend malen stiller
dan 't verlopen tij, neergeveld
door 't verleden
het water en later
de wind en het zee-licht kind
wanneer zijn ze omsloten
door het zilte schuim verstoten
en wanneer is alles zo gebleven
de wonde die 'k voel kloppen en
het levenslange vrezen
ze leeft in mij
bij eb en vloed
wat wil ik nog meer
dan bij 'd ondergaande zon
omhullend te genezen
... voor ingesproken versie, zie link ...
Zie ook: https://youtu.be/Ctd4g985dcY
Schrijver: kerima ellouise, 13 juni 2017
Geplaatst in de categorie: psychologie
later wellicht
Nee, niet meer vrezen. Wat een mooi gedicht Kerima.
Ook de ingesproken versie, geweldig!
Slechts een kleine opmerking wat betreft het woordje "neergeveld". Juister zou volgens mij zijn: "geveld".