inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 63.134):

Mijn laatste snik

het is de alleen zijn pijn
die nachts uit schaduw
zijn tanden krijgt

vol venijn aan
zekerheden vreet
als ik zweet van angst

zelfs licht kan niet
verdrijven wat uit donker
naar me toe komt schuiven

een radeloze schreeuw
kan ik totaal verlamd
nog panisch uiten

voor ik wakker schrik
gedesoriënteerd dacht bezig
te zijn aan mijn laatste snik

met bonkend hart wacht ik
de dag maar af want het is fijn
om weer onder de mensen te zijn


Zie ook: http://wilmelkerrafels.deds.nl

Schrijver: wil melker, 19 juni 2017


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

2.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 124

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)