Het park
Voorbij de lanen van licht
en schaduw ligt het park.
Rechte paden verbinden
witte beelden met een
onzekere betekenis beladen,
verlies aan overgave,
hun voltooide gebaren
in groene kaders.
Zonder een belang
te leven, mooi, hevig.
Dichtbij is de stenen huid
om het vergeten bloed.
Een zucht in marmer
gedrukt en fijn zweet
van een lange omarming
op het ranke lichaam,
of is het regen.
Met onbekoeld verlangen
roert een kus van bevroren
schuim aan de lucht.
In de matte singels
van het jaar blijven
ze achter, trots moe
door wind geraakt,
vergeten rechtop
langs paden van
gevallen bladen.
Geplaatst in de categorie: algemeen