inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 63.267):

schipbreuk

het schip dat wij voeren
jachtte door bekende wateren
of dobberde door nieuwe
groeiend naar volwassenheid

met en voor mensen
reizigers van het ruime sop
werd het langzaam maar zeker
van lonkende haven tot thuis

daar afmerend en ankerend
ons met en aan elkaar lavend
konden wij laden en sterken
alvorens de tocht te vervolgen

als dan voor reder en koopman
de omzetdrift en het ongeduld
de tijd verstrijken doet
erodeert ons de scheepshuid

de schaduw van dat verval
overwoekert de passie voor
ooit verbindende ambitie
met sluipende muiterij

lekslaand zijn dan de rotsen
als ontgroeid dan de mensen
van daaraf hun vleugels uitslaan
naar nieuwe onbekende horizon

in het nietig wordend bootje
wurgt angst de ankers roestig
verpletteren scheuring en schipbreuk
de ooit fiere bemanning

tegenop tegenwind laverend
wordt nog de storm weerstaan
totdat gegijzeld de kapitein
uit zijn stuurhut wordt geslagen

verweesd verdwaasd en versplinterd
horen dan de varensgasten
dat onder nieuwe vlag
zij weer de zeeën zullen varen

de littekens in hart en hoofd
van fout kompas op beloofde koers
dragen blauwe butsen van verlies
in geloof hoop en vertrouwen

dwars denkend en fris kijkend
redigeren zij het besef
dat de windkraag zettend
op de gure steigers staat

dit schip en deze rederij
vreemd en niet eigen meer
als een eend voelt het
in andermans bijt

... Geschreven als reactie op verhalen over de ontwikkeling van een organisatie. ...


Zie ook: https://deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte, 6 juli 2017


Geplaatst in de categorie: werk

2.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 199

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)