Netgedichten

netgedicht (nr. 63.343):

Een lichtend spoor

ik zie je ogen donkeren
maar hun geheimen
lichten op in het
schalks wegkijken

je lach gaat mee
naar een niet voor mij
weggelegd perspectief
in de verte van de tijd

nog heb ik jouw
hand en vingers vast
voel je hart pulseren
met vitale warme kracht

maar onnavolgbaar
zweef je uit mij weg
in een lichtend spoor van
mystieke onaantastbaarheid

ik ben je kwijt
zoals smeltend ijs
de berg afglijdt en als
transparant water verdwijnt

geen toeval zal naar
ons ontmoeten gissen
weet dat liefde eeuwig is en
jij in morgen weer verschijnt