Netgedichten

netgedicht (nr. 63.388):

Vrede diepgeworteld in het hart

er is niets meer wat je nog langer hier houdt
je deed me pijn
wilde een vriend van mensen zijn
beroemd en rijk worden
van mijn kunsten
mijn vuur heb jij gestolen
in het nachtelijk uur
waarin alleen de uil kon kijken
toen de vogels lagen te slapen

een zwaar vergrijp
rijkdom en macht de verleidelijke rode steen
afkomstig uit een barre rots
die het hart komt binnensluipen
een ijskoude hand dwars door je borst
de aardse somberheid
er vormt zich een ijzige korst

het uilskuiken zwicht
duisternis zonder licht
ik huil om je pijn
als ik je hoor jammeren

wij buigen neer
uit het onmogelijkste redt hij ons
die de gloed van het licht laat schijnen
bevrijd van boeijen
met hier en daar verdriet
door wat het leven biedt
en bij het ontbreken van de zon
blijft de vreugdebron
van vrede diepgeworteld in het hart