Netgedichten

netgedicht (nr. 63.410):

Oneliners op zicht

zij schreeuwen
loze kreten
die verwaaien

nooit begrepen
woorden die ooit
zin gaven aan leven

ik ben begonnen
met luisteren in de
stilte van niet weten

daarna fluisteren
om de vaste cirkel
rustig te doorbreken

inspreken was
de trigger zonder
echt te preken

met het bespelen
van emoties kregen
wij oneliners op zicht

voor het doel heiligt
middelen zijn wij
toen gezwicht

het heeft helaas een
kudde opgeleverd van
naamlozen zonder gezicht