Netgedichten

netgedicht (nr. 63.517):

Een projectie

ik blaas wolken op
tot ware luchtkastelen
laat witte schepen zeilen
in een blauwe oceaan

het is een spel
waarbij ik ongestoord
naar eigen fantasie de
schepping bij kan schaven

in een projectie
die mijn stemming en
emoties kunnen dragen
tot alles weer verwaait

maar de speelse wind
was niet mijn vriend
ook de zon verdween
achter donkere kantelen

zeilen klapperden
woest schuimden golven
tegen de klippen op mijn
panorama kon ik wel vergeten

pas later in het
bedaren van de zomerbui
kwam blauw weer vrij en
gleden schaapjes traag voorbij