Stille waan
Dode meisjes, drijvend op het verlaten bergmeer
alle tederheid gezonken
in bodemslijk verklonken,
doodse stilte die neigt naar mistig hartzeer.
Wat mis ik de zachte streling van de jeugd,
onbezonnen schoonheid
ver weg van iedere droefheid,
lichte dagen en nachten in volle vreugd.
Liefste er rest me slechts één baken
laat me in uw liefde rustig vertoeven
Een “sein zum Töde” tot een ochtendwake.
Laat me nog één keer het bruisend leven proeven:
me van waanzin en duisternis losmaken,
zonder dat er mij nog iets kan beproeven.
... bergmeer= hoofd van de mens : hersenspinsels ...
Schrijver: Marcus Dehond, 13 augustus 2017Geplaatst in de categorie: eenzaamheid