Op de heide
Op de heide nabij Gasselte smeet mijn moeder
met takken naar een overvliegende bosuil,
terwijl het schemerde en de smaak van een
Split-ijsje nog in mijn mond namousseerde.
Uilen vallen zelden mensen aan, dus was de
reactie van mijn moeder hoogst overdreven,
wat mij in verwarring bracht en waardoor ik
medelijden kreeg met die imposante vogel, die
waarschijnlijk slechts zijn territorium wilde
verdedigen en verder niets kwaads in de zin
had. Hij wilde ons alleen maar verjagen en
daar had hij alle recht toe, nou moe, niet
meer doen, want aan paniek hebben we niks.
Geplaatst in de categorie: natuur
op te vatten. Poëzievormen zijn overboord gezet,
ongebreidelde fantasie kan z'n gang gaan:
het postmodernisme ten top
tot niemand meer die verhaaltjes begrijpt!
Poëzie vraagt concentratie en geduld.
Maar deze tijd jaagt naar de minste weerstand.