lange luwe stiltes
hoe de avond valt over de schemering
van verlangens ontluistert het hart
zich in deemoed van valse openbaringen, niets
is nog genoegelijk in de sfeer van melancholie
de tuindeuren half geopend, het terras wankelt
hierdoor zichtbaar in fragmenten
van oude woorden, waarden zijn
vluchtig en toch blijven de sluizen van de nacht
grijpen naar alles wat onzichtbaar doch voelend
de adem verlengt in lange luwe stiltes
geen angst, maar het besef dat de tijd versnelt in
alles wat er toe doet, onverklaarbare manifesten blijken
de spelregels te wezen die door hun applaus de slaap
ontgrachten van het water dat door de klei van
levensvatbaarheid wordt ontrokken in alles waar
de slaap om schreeuwt in het gehoor van een
belemmerende onrust,
de nachtmakers maskeren
zich vormloos in geluiden van de komende herfst
Geplaatst in de categorie: individu