Netgedichten

netgedicht (nr. 63.931):

Het bloeiend land

laat maar zien
ogen die geen hoop
meer kennen
neergeslagen
zonder licht

schouders die
te krom zijn
om de lasten
van de dag
te kunnen dragen

toon het schrale
van je handen die
met eelt vervormd
nog steeds om
arbeid vragen

maar in je lach
ben jij nog steeds
het bloeiend land
dat de hand van de
schepper heeft gekend

tussen eufraat
en tigris school
het mooiste paradijs
als fata morgana
waar nu oorlog krijst