Netgedichten over maatschappij

netgedicht (nr. 789):

Medeleven

langzaam schoven muren
in vervreemding nabij
nog had ik perspectief
maar een diepe angst
nam plotseling bezit van mij

ben naar buiten gegaan
onder de beklemming vandaan
maar niemand keek me aan
allen op pad naar hun doel
in een strak afgemeten pas

ik stond daar alleen
het spel dat zij speelden
was mij onbekend maar
zij waren met velen
inwisselbaar zonder end

er zat geen leven in dit
maatschappelijk bewegen
slechts hout en steen
als restanten uit het vergaan
van een ooit vorig bestaan

dit schouwspel baarde
mij angst voor een desolaat
leven door de medemens vergeten
ik had schaduw en als hoop de dood
die mij glimlachend medeleven bood