herfst

traag glijdt de dood over
de dorre daken die met pannen
zijn geëerd, de glans is verstreken
wat rest zijn de nagels van dit seizoen

gisteren sprak de wind nog zacht, breekbaar
teder, tot de nacht brutaal zijn kussens
ging verleggen, nu snurkt de wind met vlagen
storm tegen de reinheid van deze dag

grijze nissen die zich verschuilen tegen zichzelf
blijken te geloven dat de dood voorhanden is
wanneer ik het tuinieren staak en mijn gekooide ren
levenloos verlaat - ik huiver niet maar wens

dat zachte handen me zullen dragen -

achter het venster Oktobert de regen zich
in een harnas van mat geslagen glas, het licht onteerd
van de maagdelijke glans huivert als de zeis zich
ontfermt over alles wat in vergankelijkheid verkeert

Schrijver: elze, 20 oktober 2017

lia_elzehotmail.com

Biografie van deze schrijver

getijde tijdelijk dood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 222