Netgedichten

netgedicht (nr. 64.010):

geluidloos

Er zijn geen redenen meer
de dingen mogen voorbij gaan
ook het vaste geloof in de traagte

ik heb het huis scheef geduwd
meer en meer rondom mezelf
de afstand tot het raam uitgerokken
het licht vlerkend over de tegels
cirkels trekkend van zwijgzaamheid

is het al voorbij
zal het even blijven liggen
of leg ik het verleden af
tegen het grenzeloze deurgat
geluidloos de tocht in mezelf

zonder woorden geen reden
de lege flessen doen me denken
aan het gieren van de wind
ik lig stil op een kier het wieken
van de molen 't rad voor d'ogen

zal ik een beek aanleggen in de tuin
kabbelend komend van hogerop
een gestage aanvoer van vers zuiver water