nog
nog draag ik kleine voeten
in mijn handen op weg naar
de grote aarde, zoekend naar
enig houvast is slechts het
hart het kloppend baken
ogen vertellen zinnen, doch niemand
leest mijn verhaal
het toegekend vermogen om als kind
groter te zijn dan de reikwijdte van de sterren
had reeds het stelsel verlaten
vluchtig als vuur dat telkens wordt aangewakkerd
als de schemer de nacht komt influisteren hangen
wolken als natte matrassen in het late uur
gebonden door tragische plichten ontvouw ik
mijn geest tot een groot tapijt, leg mijn ziel
terzijde en begeef me in de wereld die
als een helderziende mijn vorm boekt
in het model waarvoor ik nooit had gestaan
Geplaatst in de categorie: tijd