Netgedichten

netgedicht (nr. 64.123):

doodsqueeste

Met de loop der jaren
had ze een muur van ongeneigdheid gedrongen
een cursieve villa met doodlopende gangen gebrouwd
en ik liep hopeloos verloren in haar heikel decor
rologend van tafel naar kast blievend naar houvast
haar hondse blik plensde als zuilen van regen
de klankkast zo klinkt het zo botst het
falsetto als een kalebas met rotbui
viel in doorweekte vellen voor mijn voeten
en ik stouwde het voor me uit
tot alles zich aan het zicht onttrok
aanwezigheid dimde tot een prop in het oor
mijn verzet dook onder de radar
gedempt als twintig vadem diep
als een wassen schildering
gevangen in haar gekloofde landschap
slechts onderbroken
door twee glanzende zeeën van doodsverachting