Netgedichten

netgedicht (nr. 64.152):

De cello

Eenzame cello zonder lied
Bedolven onder duizenden stofdeeltjes
Een hol hart dat weent van verdriet

Strijkinstrument met weemoedige klank
een strak viertal aan snaren
haar welgevormde hals zo rank

Vele symfonieorkesten heeft zij begeleid
Wankelend op haar staartpen
is zij almaar door de strijkstok gekastijd

Zwijgende cello in de hoek
Haar musicus al jaren dood
wacht zij geduldig leunend tegen een boek
op het spelen van haar laatste noot...