Netgedichten

netgedicht (nr. 64.181):

Horen, zien en zwijgen

Stil hoor ik in het ruisen der bomen
De stem die zwijgend tot mij spreekt
Een zachte roep die vraagt te komen
Daar waar geen liefde of warmte ontbreekt.

En in het hoge hemelruim zie ik de wolken
Gruisloos zweven door het azuren blauw
In vormen die een droom vertolken
Over oorden waar ieder mens wel wezen wou.

En zwijgend spreekt mijn hart de woorden
Die U in mij voor eeuwig hebt geplant
Zingt mijn ziel stil de lofakkoorden
Zwijgend doe ik Uw grote wil gestand.

Zwijgen doe ik voor U uit grote eerbied
Dat mijn stem de Uwe niet verstoord
Ondanks dat mijn oog op aarde niet ziet
Heb ik toch Uw roepstem gehoord