gesloten deuren
bijna nooit raak ik aan het gelijk
hekkens en tekens in overvloed
maar de deuren gaan niet open
en bijna nooit heb ik recht hier te zijn
ik verdwaal niet in mijn gedichten
de beelden die ik mezelf inschep
de verdwijnend' woorden zoals ‘liever’
en ‘eerder’ mezelf in het dicht plakkend
in de metaforen die zichzelf opsluiten
afgesloten van de droogte
de wereld broedt geen poëzie
in de sponde van dialogen
het dicht dat van de rand van de tijd valt
[vloeiend vluchtig in de schemer van het mijmeren
in het echte leven tel ik nauwelijks tot drie]
het is een manier om vaarwel te zeggen
aan deuren die niet open willen gaan
Geplaatst in de categorie: individu