Netgedichten

netgedicht (nr. 64.412):

Witruimte

Stel je vragen erbij,
wik mijn woorden.
Ze zijn niet adequaat,
kruimels, zandkorrels slechts
van wat wil worden gezegd.

En neem het tussenrijk mee,
het wit waarin ze zijn gevangen,
want geen verhaal kan bestaan
als niet met zicht en gehoor
een hart de dingen verbindt.

Laat mij ook toe tot jouw stilten,
lief,
laat mij daar
scheppend in de sneeuw
jouw diepere sporen ontdekken,
onttrekken aan bevroren grond.

Jouw nachten wil ik warmen
tussen verstarde regels door.