Netgedichten

netgedicht (nr. 64.475):

insomnia

De maan was vol en zwaar drukkend
ik kreeg geen verlichting geen slaap
het huis kwam tot leven insomnia

de klokken tikten de koffiezet tikte
de planken op de bovenverdieping kraakten
de boog van de keukenkraan keek me aan
wees naar de vloer en nog dieper onder de grond

ik hoorde het steunen van de aarde
wellend duwend naar boven druppel
na druppel traag vloeibaar lood persend
met het zuigend gemurmel van bolvormig worden
ik hoorde het roest knisperen
in de onderbuik van de pompsteen

verborgen dimensies namen bezit van mij
de elementen baarden akoestische ruimte
grenzen rekkend vanaf mijn huid tastbaar
als een groeiend lichaam zonder grond

tot het sleutelgat me aankeek
met de pupil van ontwakend daglicht