Herinnerd worden en worden vergeten
Eens een bloem van pracht en toekomst,
een bron van oneindig zicht,
een tong voor vele oren.
Nu wachtend op wat hem toekomt,
een duister licht,
waarin het einde wordt geboren.
Eens zo vol van superieur intellect,
het leven bood hem wat het had.
Nu zo leeg op late dagen,
wachtend op de nacht.
De zin van het leven:
herinnerd worden en worden vergeten.
... Fluisteringen van de donkerste schaduwen ...
Schrijver: Dani VlijmInzender: Ivana Draganovic, 18 december 2017
Geplaatst in de categorie: emoties