Netgedichten

netgedicht (nr. 64.501):

Sehnsucht

Ik nader tot de kelders van jouw vloeibaar reservoir,
gedachten worden smerig als een ranzig abatoir.
Het deint Mia, het schrijnt Mia, mijn paden worden nat
ik wil je graag beklimmen maar je flanken zijn te glad.

Jij speelt met mij een hinkelspel en duwt me uit balans.
Zo val ik uit de gratie en ontglipt me weer de kans.
Nochtans jouw ogen lonken, mijn adem raak in't rood,
ik lees in kapitalen "wees welkom in mijn schoot".

Zo liggen we verzaligd thans, de zon schijnt door de ruiten
Met hoofden licht en leden zwaar en vogels die gaan fluiten
En later op de dag, dan zijn we vast weer vreemden,
vervoegen we met tegenzin het leger der ontheemden.

... sehnsucht, een smachtend verlangen. ...

Schrijver: koen Goovaerts, 16 december 2017