inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 64.768):

Het sonnet en het gesprek

-- toelichting van het gedicht is onderaan te vinden en is van toegevoegde waarde --


HET SONNET

Een man wil vrouw en kind'ren niets onthouden.
't Dak van steen en daaglijks eten op de plank.
Valt het hem wel, zegge hij God getrouw zijn dank,
wetend dat weinig man het gunnen zoude.

Zo tracht hij een leven op te bouwen
tussen de pest, de kerk, de stank
zich klampend aan een kroes vol drank
ten einde sterk te zijn voor alledrie zijn vrouwen.

De zuig'ling en haar zuster in 't bijzonder,
zij vroegen niet om al dit aards geweld.
Doch lijden zij vaak ongenadig onder
het onbarmhartig oordeel reeds geveld.
Mijn kind, jij bent een zegen en een wonder
is wat de vader hen immer weer vertelt.


HET GESPREK

Daar zat ik dan, als twee druppels water.
Dat ik vijf eeuwen later
ten tonele kwam, dat gaat er
moeilijk in als je tegenover elkaar zit.
Twee dezelfde mannen die wat onrustig zaten,
het waren duidelijk geen praters.

Oké, ik begin wel. 'Hoe gaat het?'
Daarop volgde een onderdrukte lach.
Dat was het moment waarop ik zag
dat ik het was.
Die blik die heb ik elke dag
als ik gewenst sociaal gedrag
bij iemand kan bespeuren
die dat nooit uit zichzelf doet.
Dat mag, dat kan gebeuren, is zelfs goed
in een wereld waar je samen leven moet
met lotgenoten achter hun gesloten deuren.

Ach, mijn eerste woorden vielen door de mand,
maar het gaf niet, zijn antwoord reikte mij de hand.
'Het gaat zoals ik mag verwachten.'
Simpel en krachtig,
toch klonk het wijzer dan ik bij mijzelf vond passen.
Wellicht ging ik mij nog verrassen.

Het ging echter zoals je kon voorspellen.
Het gesprek ging traag,
want beiden stellen wij liever een vraag.
Vertellen doen we niet zo graag
en doen we 't al, dan blijft het vaag,
iets waar we onze vrouwen soms mee kwellen.

In een vlaag van enthousiasme
waar ik ons beiden mee verraste,
besloot ik zonder af te tasten
te kijken of het mij zou lukken
op gepaste wijze uit te drukken
hoe ik probeer de juiste vruchten
in dit kort bestaan te plukken.

'Ik geloof niet in een god of in het lot,
maar ik heb een ander pad gevonden.
Ik zie het leven niet als een complot
dat ik niet kan doorgronden,
maar ervaar elke seconde als bijzonder.
Liefde, vriendschap, verdriet, genot,
dat is stuk voor stuk een wonder
dat de mens in staat stelt tot
het kiezen van een eigen levensweg.'
Ik had er voor mijn gevoel geen doekjes om gewonden.

Hij leek echter niet zo van zijn stuk gebracht
en zonder dat hij lang nadacht,
sprak hij: 'Het heeft iets liefs,
zelfs bijkans kwetsbaar,
hoe je spreekt met zoveel kracht
over de eigen keuzes van de mens,
alsof je werkelijk wilt geloven
dat wij beschikken over macht.
Het is chaos in de wereld
en ik kies voor steun van boven,
maar ongeacht waar je het haalt,
je hebt een ander nodig
die het vuur voor jou kan doven
in jouw zwaarste nacht.
Doch, ik heb de waarheid niet in pacht,
evenmin als jij.'

Dat was het laatste dat hij zei
en ik denk er nog aan
elke dag.

... Voor het thema Middeleeuwen is dit tweeluik geschreven met daarbij de uitleg:
Het sonnet is geschreven alsof ik in het jaar 1500 geboren was.
Het gesprek dat daarop volgt gaat tussen mijzelf van nu en de dichter van het sonnet. ...

Schrijver: Joeri Blomberg
Inzender: JoeriBlomberg, 13 januari 2018


Geplaatst in de categorie: tijd

3.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 124

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Joeri Blomberg
Datum:
13 januari 2018
Bedankt voor je reactie en een goede observatie. In regel 13 van het sonnet moest het inderdaad 'zegen' zijn, een ordinair typfoutje. Hartelijk dank voor het benoemen ervan, ik heb het aangepast.
Naam:
Hanneke van Almelo
Datum:
13 januari 2018
Interessante constellatie. Met interesse gelezen, Joeri. In het sonnet, r.13: bedoel je zege (overwinning) of zegen (heil)?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)