Netgedichten

netgedicht (nr. 64.929):

regen

regen

vanmorgen
bij het wakker worden
kon ik niet bevatten nog
wat gisteren de avond
mij heeft gebracht

als donderslag
bij heldere hemel
benam jij mij de zomer
door onverwachts opeens
van mij weg te gaan

terwijl ik geven wil
wat en wie ik ben
is het nooit genoeg
of zal het kunnen zijn
om met mij te blijven

pijpenstelen nu
nat van verdriet
regenen mijn ogen
het kussen en de lakens
die wij niet meer delen

eindeloos donker
voelt de leegte
bitter ook de kou
die mij het hart bevriest
nu jij het niet meer warmt

meer dan ooit
ervaar ik het alleen
hopeloos waanzinnig
van niet te weten
wat nog ik beteren kan

het denken aan jou
schuilend in armen
die niet de mijne zijn
het voelt als verraad
omdat je mijn alles bent

wat mij rest is regen
die pin doet
uit op en tegen mij
buien van druppels
die pijn geven en pijn zijn