Netgedichten

netgedicht (nr. 64.963):

Ansicht van weemoed

ANSICHT VAN WEEMOED

er hing een damp van mistroostigheid
over het water waardoor het zicht beperkt
bleef tot halverwege mijn weerzin

wij bevonden ons aan de kust van weemoed
daar waar de tranen van eeuwen zich
hebben verzameld in het onpeilbaar diep

met een zilte smaak op de lippen als
een vreemd soort heimwee naar vervlogen leed

daar op het strand van weemoed was het dat ik
die schelp vond hem tegen m'n oor hield
om het ruizen van de stilte beter te vernemen

daar was het dat ik leerde dat verdriet
en tranen in een leven onontbeerlijk zijn

geluk is niet slechts 't moment van opperste blijdschap
maar ook het vleugje bitter smart in je hart
als bevestiging van de pijn van je bestaan