inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 65.260):

bespiegeling

Bespiegeling

Ze jaagt me nog de dood in
en raakt me nooit meer aan,
't is gek te zien hoe wij soms
roerloos naast elkaar gaan staan.

En als we dan eens praten
lijkt alles voorgekauwd
ik speel mijn rol, zij blijft vaak stom
wat heb ik mij berouwd...

dat ik destijds zo domweg met haar ben meegegaan,
de kinderen kijken ons nu met hun droeve ogen aan.
De dagen zijn mistroostig, de nachten bitter koud
ach wat zou ik gaan liegen dat ik toch nog van haar houd

Zo strompelen we beiden een eind door de woestijn
en volgen lijdzaam onze weg van wroeging, spijt en pijn.
Ziedaar daar zijn de gieren, ze cirkelen boven mijn hoofd
Ik was naïef, wat heb ik lang in mijn geluk geloofd.

Schrijver: koen goovaerts, 4 maart 2018


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 259

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)