vrees
wat ik vrees is de waarheid van
mijn gedachten, ze struinen
onbeholpen op zoek naar
die ene nacht
waar ik niet zal spreken tegen de
duisternis met zijn verlaten paden
telkens is er die ene til, het honk dat
me het uitvliegen belemmert, mij
herinnert aan een metgezel
die als verstekeling in me huist
te graag breng ik mijn waarden
ter grave en deponeer wat zachte
mos over de streken die me raken
in de schermutseling met tijd en onraad
maar ik wacht met hese stem
op het moment dat de
verstilling van het rumoer mijn
schuilhut voorgoed zal verlaten
Geplaatst in de categorie: individu